Fale akustyczne
Encyklopedia PWN
fizyk niemiecki;
lt
dziedzina badania materii polegająca na pomiarze ciśnienia akustycznego fali sprężystej wywołanej modulowaną z określoną częst. wiązką światła padającą na próbkę;
tąpanie, tąpnięcie,
górn. wstrząsy podziemne, którym towarzyszą zjawiska akustyczne (huk, trzaski) i fala uderzeniowa, zachodzące wskutek naruszenia pierwotnego stanu równowagi górotworu, co prowadzi do gwałtownego wyładowania energii sprężystej nagromadzonej w górotworze;
teledetekcja
telekom. metoda pozyskiwania informacji o obiektach i zjawiskach zachodzących na Ziemi (także na innych planetach) za pomocą urządzeń nie będących w bezpośrednim (fizycznym) kontakcie z badanym obiektem;
[gr. tḗle ‘daleko’, łac. detectio ‘wykrywać’],
ruch powietrza, przy którym prędkość przepływu i ciśnienie, a często inne wielkości charakteryzujące stan atmosfery ziemskiej (np. temperatura, wilgotność), podlegają nieustannym fluktuacjom w czasie i przestrzeni; t. w a.z. występuje zarówno w skali tysięcy km (np. wiatry i ruchy pionowe uczestniczące w ogólnej cyrkulacji atmosfery) setek km (wiatry i cyrkulacje towarzyszące wyżom i niżom atmosferycznym), kilku lub kilkunastu km (przepływy związane np. z burzami), setek i dziesiątek m (porywy i podmuchy wiatru), pojedynczych metrów czy nawet centymetrów.
